Jakość, nie ilość
Czy Polacy przegrali wiek XIX? Jeśli za kryterium przyjąć posiadanie własnego państwa – tak. Ale jeśli, mimo braku Polski na mapie, naród i społeczeństwo przetrwały, korzystając z tego, co w danym momencie było możliwe – wygrali.
Litewski Niedźwiedź
Był 14 sierpnia 1409 roku. Minęły dokładnie 24 lata od czasu zawarcia przez Polskę i Litwę unii w Krewie, której jednym z punktów było odzyskanie przez Jagiełłę Pomorza Gdańskiego, ziemi chełmińskiej, dobrzyńskiej i wieluńskiej. Teraz nadarzyła się okazja, aby te zobowiązania wypełnić.
Miłość, która przetrwała piekło.
Latem 44 r. podczas gdy wokół ginęli ludzie, płonęły domy, a miasto obracało się gruzy, młodzi powstańcy, wiedząc, że jutra może nie być, bardzo często dawali się ponieść romantycznym porywom serca i decydowali na prędki ślub. Nie było to wcale tak rzadkie zjawisko, bowiem z kościelnych statystyk tamtego czasu wiadomo, że ślubów zawarto aż 256!
Churchill – Warszawa – Stalin
Po czterech dniach walk w polskiej stolicy premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill rozpoczął korespondencję z Józefem Stalinem, w której prosił o pomoc dla powstańców. Pierwsza odpowiedź radzieckiego dyktatora była utrzymana w lekceważącym tonie, jednak nie stanowiła jeszcze kategorycznej odmowy. Churchill ponowił swoją prośbę w depeszy z 10 sierpnia, w której pisał, że wszystko, co Stalin uzna za możliwe do wykonania „zostanie przyjęte z gorącym uznaniem przez przyjaciół brytyjskich i aliantów”.
Żydzi w Powstaniu Warszawskim
„Do Obrońców Warszawskiego Getta! Do pozostałych przy życiu Żydów!” – Tymi słowami zaczynała się odezwa Icchaka Cukiermana, ps. Antek opublikowana 11 sierpnia 1944 r. na łamach PPS-owskiego dziennika „Warszawianka”. Komendant Żydowskiej Organizacji Bojowej zaapelował w niej o walkę i wsparcie Powstania Warszawskiego.
Ostrzeżenie dla Niemców
Informacje o zbrodniach, których Niemcy dopuścili się na cywilach i jeńcach podczas tłumienia Powstania Warszawskiego, szybko dotarły do sojuszników Polski. 10 sierpnia 1944 r. brytyjskie radio BBC wydało specjalny komunikat we wszystkich językach europejskich. W audycji poinformowano, że dowódca Armii Krajowej sporządził już raporty, z których wynika, iż „niemieckie władze wojskowe nie tylko rozstrzeliwują polskich jeńców wziętych do niewoli podczas działań wojennych w stolicy, lecz również wbrew wszelkim zasadom humanitarnym i prawu międzynarodowemu traktują w najbardziej nieludzki sposób ludność cywilną Warszawy”.
Halo halo, tu Warszawa!
„Halo halo, tu Polskie Radio Warszawa” – 9 sierpnia rozpoczęła nadawanie radiostacja Polskiego Radia, wysyłając w eter przekaz z oblężonego śródmieścia.
„Polskie Radio przerwało swą służbę przy mikrofonach 30 września 1939 r. w wolnej Warszawie. Przez cały czas okupacji praca jego nie ustawała, praca konspiracyjna. Dziś w wyzwolonej Warszawie stajemy z całym społeczeństwem do walki o wolność Rzeczpospolitej”.
Halo, tu błyskawica!
„Były różne rozkazy, przede wszystkim oddać broń, potem radioodbiorniki. Kto nie odda – będzie rozstrzelany” – powstaniec warszawski, Wiesław Lechowicz.
Hitlerowski zbrodniarz podbija kosmos
Wyobraźmy sobie początek lat 70. XX wieku. Jest ciepły sierpniowy wieczór. Pozbawieni wszelkich trosk, stoimy na łące i wsłuchujemy się w kojące dźwięki zasypiającej przyrody.
Poruszył kołtunerię i ponuraków
– Zespól sekstet Komedy z Poznania! Nie oznacza to angielskiego słowa komedia tylko jest pseudonimem Krzysztofa Trzcińskiego, pseudonim brzmi Komeda… – w ten sposób Leopold Tyrmand zapowiedział występ jednej z największych gwiazd Festiwalu Muzyki Jazzowej w Sopocie z 1956 roku.