Złoty Grabski
Odbudowy Rzeczpospolitej, która po 123 latach wróciła na mapy świata, podejmowało się wielu prominentnych polityków działających w dwudziestoleciu międzywojennym. Polska pogrążona w problemach takich jak analfabetyzm, rosnące ceny czy przestępczość, wymagała naprawy. Premier Władysław Grabski 19 grudnia 1923 roku drugi raz sformował rząd, a powołany przez niego gabinet zasilali tylko wysokiej klasy specjaliści. Prezesowi Rady Ministrów, z wykształcenia ekonomiście, zależało na tym aby w sejmie, który reprezentował spolaryzowane społeczeństwo, panował równy podział mandatów między zwaśnionymi frakcjami. Strategię, dzięki której żadna z dużych partii nie posiadała dominującego wpływu na sejm, ówczesny marszałek Maciej Rataj, nazwał „równoważeniem lewicowca przez prawicowca”.
Mimo to Polska scena polityczna w okresie międzywojennym opanowana była przez radykalizmy, mające u swojego podłoża faszyzm lub komunizm, a konflikty ideologiczne często przeradzały się w akty terroru. Główną przyczyną wzrostu popularności skrajnych ruchów politycznych były nawarstwiające się problemy finansowe obywateli wynikające między innymi z galopującej inflacji, za którą szedł spadek wartości pieniądza. Lekarstwem miała być reforma walutowa premiera Grabskiego z końca kwietnia 1924 i wynikająca z niej rezygnacja z marki polskiej. Nowa waluta miała nazywać się: Złoty, Lech lub Pol. Wybrano nawiązującego do historycznej jednostki monetarnej Królestwa Polskiego – Złotego, którego wartość określały 3 decygramy kruszcu zawarte w monecie. Siła nabywcza złotówki z 1924 to około siedmiu dzisiejszych złotych.