Za niesubordynację, lekceważenie i demoralizację!

Sąd Wojskowy, rozpatrzywszy przekroczenia żołnierza N14 popełnione d. 6 marca 1910r. co do 1. niesubordynacji 2. lekceważenia obowiązków 3. demoralizacji – wyrokiem z d. 15 marca skazuje go na 24-godzinny areszt domowy (…) Jako rehabilitację Sąd nakazuje żołnierzowi N14 przetłumaczenie dzieła pod tytułem: „Scouting for boys” do d. 15 kwietnia b.r. i nadesłanie tegoż na ręce dziesiętnika N18.

Tak brzmiał wyrok nałożony na 22 letniego ucznia szkoły wojskowej Andrzeja Małkowskiego, za dwukrotne spóźnienie się na zajęcia. Konsekwencją kary była polskojęzyczna wersja ,,Scouting for boys”, a zainspirowany tłumaczoną książką Małkowski zajął się propagowaniem skautingu na ziemiach Rzeczpospolitej.

Pierwsze zebranie skautowskie odbyło się 20 marca 1911 roku, a Andrzej Małkowski stał się twórcą polskiego harcerstwa, które traktował jako nowy styl życia i metodę na odrodzenie młodzieży. Niestety jego działalność została przerwana przez wojnę. 26 letni chłopak wstąpił do Legionów Polskich, ale z uwagi na ich zależność od wojsk austriackich udał się do Stanów Zjednoczoczonych, gdzie zaczął tworzyć polskie drużyny skautowe wśród imigrantów. W 1916 roku wstąpił do kanadyjskiej armii i walczył na froncie we Francji, a w 1918 roku został przeniesiony do armii generała Józefa Hallera. W styczniu 1919 roku Małkowskiego wysłano z misją do polskich oddziałów w Odessie. W nocy z 15 na 16 stycznia francuski statek „Chaouia”, którym płynął twórca polskiego skautingu, zatonął po natrafieniu na minę. W katastrofie zginęło łącznie 476 osób, w tym Andrzej Małkowski, który nie doczekał do pierwszego walnego zjazdu Związku Harcerstwa Polskiego zakończonego 2 stycznia 1921 roku.