Wojenne kroniki rodzinne

Wojenne kroniki rodzinne

Czas II wojny światowej w Polsce to nie tylko straty militarne, architektonicze czy miliony zamordowanych ludzi. Wspominając te lata często mówi się o „straconym pokoleniu” – przede wszystkim w kontekście młodych. Dorastali w trakcie nieludzkiego konfliktu i zamiast spędzać czas na nauce, musieli przywdziać mundury żołnierskie.

Wojna obronna Polski w 1939 r. pochłonęła życie tysięcy cywilów. Tragedią naszego narodu jest to, że traciliśmy wówczas rodziny należące do tzw. inteligencji – elity stanowiące o nauce, kulturze i sztuce naszego kraju. Ten ogromny potencjał zarówno w kontekście genetycznym, jak i społeczno-kulturowym został bezpowrotnie utracony. Przykładem takiej tragedii rodzinnej, ale i niepowetowanej straty dla całego narodu jest rodzina Oskara Sosnowskiego, znanego architekta.

Sosnowski był profesorem Politechniki Warszawskiej, teoretykiem sztuki i konserwatorem zabytków. Jednym z jego najbardziej rozpoznawalnych projektów jest Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny znajdujący się w Warszawie przy placu Narutowicza. Prof. Sosnowski zginął podczas obrony Warszawy 24 września 1939 r. Zgodnie ze swoim etosem, chciał osobiście dopilnować bezpieczeństwa gmachu Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Podczas bombardowań niemieckich został trafiony odłamkiem.

Synowie Sosnowskiego również należeli do elity społecznej. Starszy – Stanisław był oficerem marynarki wojennej, młodszy – Oskar Jerzy studiował architekturę. Obydwaj zginęli walcząc w Powstaniu Warszawskim.