W słusznej sprawie
W środę 15 maja 1867 roku car Aleksander II Romanow zadekretował ustawę powołującą Rosyjski Czerwony Krzyż na terenie całego podlegającego mu imperium, włączając w to ziemie polskie. Celem organizacji, zależnej od Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża z siedzibą w Genewie, było niesienie pomocy poszkodowanym w wyniku konfliktów zbrojnych.
Już po odzyskaniu niepodległości, 18 stycznia 1919 roku, z inicjatywy Heleny Paderewskiej – żony sławnego kompozytora – formalnie utworzono Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża, które zarejestrowane zostało w Międzynarodowym Komitecie. Natomiast w roku 1927 Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża przemianowano na istniejący do dziś Polski Czerwony Krzyż.
Władze PRL od początku swojego istnienia odnosiły się do organizacji wrogo. Od 1948 roku trwał proces przejmowania majątku stowarzyszenia, który odbywał się poprzez nacjonalizację szpitali, sanatoriów i przychodni lekarskich, natomiast sam PCK został zmarginalizowany do roli państwowej instytucji leczniczej. Mimo to 13 grudnia 1981 roku, czyli po ogłoszeniu stanu wojennego w Polsce, funkcjonariusze PCK natychmiast podjęli działania mające na celu udzielenie pomocy ofiarom. Odbyli 149 wizyt lekarskich w ośrodkach internowania i przyjęli od ofiar ponad 4 tysiące postulatów, które zakomunikowano następnie stronie wojskowej. Za swoją postawę organizacja została odznaczona drugim pod względem starszeństwa polskim państwowym odznaczeniem cywilnym, czyli Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.