W niewoli u Andersa

Wraz z zaistnieniem w Polsce systemu komunistycznego, rozpoczęto kampanię oczerniającą oficerów 2 Korpusu Polskiego. Kulminacją tych działań było pozbawianie we wrześniu 1946 r. 70 z nich obywatelstwa polskiego.

Uchwały w tej sprawie stwierdzały, że dowódca oddziału – gen. Władysław Anders – uniemożliwiał podległym sobie żołnierzom powrót do kraju, nakłaniał ich do służby w obcej formacji wojskowej i popierał walkę ośrodków terrorystyczno-dywersyjnych występujących przeciwko legalnej władzy Rzeczypospolitej.

Rok później działacz komunistyczny, pułkownik Kazimierz Sidor, wydał pamflet zatytułowany „W niewoli u Andersa”. Wojskowy pisał w nim:

„Żołnierzom i oficerom, wbrew ich woli, nie pozwolono wrócić do kraju, odrywano ich od rodzin, deprawowano ich umysł i charakter […]. Jest to już zbrodnia nie tylko przeciwko Państwu i Narodowi polskiemu, ale zbrodnia wobec podwładnych, zbrodnia przeciw człowiekowi”.

Władysław Anders zmarł 12 maja 1970 roku, a obywatelstwo polskie zostało mu przywrócone dopiero u schyłku komunizmu – w marcu 1989 roku.