Siekiera
W czasie niemieckiej okupacji na ulicach Warszawy ogromną popularnością cieszyły się satyryczne piosenki, podnoszące na duchu mieszkańców stolicy. Ponieważ część z tych utworów w jawny sposób wyśmiewała Niemców i Sowietów, ich wykonywanie było zakazane przez wroga. Jedną z najsłynniejszych piosenek tego okresu była „Siekiera, motyka”, do której słowa napisała działaczka AK Anna Jachnina. Utwór ten w lekki sposób nawiązywał do ponurej rzeczywistości okupowanej Warszawy oraz do czasów niemieckiego ataku na Polskę:
„Siekiera motyka, piłka, szklanka.
W nocy nalot w dzień łapanka.
Siekiera motyka, piłka, gwóźdź.
Masz górala i mnie puść”.
Najbardziej rozpoznawalnym artystą wykonującym wspomnianą piosenkę był Stanisław Grzesiuk, zwany „bardem Czerniakowa”. Jego najpopularniejszy utwór, który w 2011 roku za sprawą inicjatywy o nazwie „Projekt Warszawiak” przeżył drugą młodość, to piosenka „Nie masz cwaniaka nad warszawiaka”. Grzesiuk ze swadą śpiewał w niej o dumie mieszkańców stolicy:
„Możesz mnie chamem zwać, możesz mnie w mordę dać
Lecz od stolicy won, bo krew się będzie lać.
(…)
Jeden był specjalnie na Warszawę straszny pies
Już mówił nawet : „Warschau ist kaputt!”
Lecz pomylił się łachudra, rozczarował fest
I próżny był majchrowy jego trud”.
Bard Czerniakowa, który pod koniec lat 50. napisał również słynną relację „Pięć lat kacetu”, negatywnie oceniał II RP, będącą jego zdaniem krajem powszechnego wyzysku. Z sympatią natomiast przyjął przejęcie władzy w Polsce przez komunistów, dostrzegając w ich programie politycznym szansę na pokonanie biedy. Uchodził też za osobę kontrowersyjną. Pierwszy raz trafił do niemieckiego obozu koncentracyjnego za pobicie niemieckiego gospodarza. Zmarł 21 stycznia 1963 roku po wieloletniej walce z gruźlicą.