Paganini sztuki bramkarskiej
Pochodzący z Dąbrówki Małej Edward Szymkowiak był najdłużej występującym bramkarzem w historii polskiej Kadry Narodowej. Reprezentował nasze barwy przez ponad 13 lat, a w czasie swojej kariery pięciokrotnie sięgał po mistrzostwo Polski z trzema różnymi klubami.
Urodzony 13 marca 1932 roku piłkarz zaczynał karierę w KS Unia Dąbrówka Mała. Jego niebywały talent sprawił, że trener uczynił go wkrótce pierwszym bramkarzem swojej drużyny. Ponieważ Szymkowiak miał wtedy 14 lat, za każdym razem by móc zagrać w meczu, musiał przynosić pisemną zgodę od matki. W wieku 18 lat wraz z Ruchem Chorzów dwukrotnie zdobył mistrzostwo Polski, a w 1952 roku zadebiutował w barwach warszawskiej Legii. Wraz ze stołecznym klubem rozegrał aż sto spotkań, zdobywając dwukrotnie mistrzostwo oraz Puchar Polski. W roku 1960 grał już w Polonii Bytom, a podczas jej spotkania z Górnikiem Zabrze obronił trzy rzuty karne, wprawiając kibiców w euforię.
Piłkarz nazwany „Paganinim sztuki bramkarskiej” rozpoczął grę dla polskiej reprezentacji w 1952 roku. Łącznie rozegrał w niej 53 spotkania. Do historii przeszedł jego mecz z 20 października 1957 roku, w którym Polska pokonała ZSRR 2:1. Po spotkaniu kibice na rękach wnieśli Szymkowiaka do szatni. Legendarny bramkarz zmarł 28 stycznia 1990 roku w Bytomiu.