Ewakuacja ze Starego Miasta

Pod koniec sierpnia Stare Miasto w Warszawie znalazło się pod silnym ostrzałem niemieckim. Nieprzyjaciel prowadził atak z ziemi i powietrza, wskutek czego powstała konieczność ewakuowania władz wojskowych i rannych żołnierzy. 26 sierpnia 1944 r. ze Starego Miasta do Śródmieścia przedostała się Komenda Główna Armii Krajowej oraz Delegat Okręgowy na m.st. Warszawę.

Ponieważ próby uzyskania połączeń naziemnych pomiędzy dzielnicami nie przyniosły skutku, ewakuacja musiała być przeprowadzona kanałami. Pojawił się jednak pewien problem, o którym mówił w swoich wspomnieniach starszy strzelec Tymoteusz Duchowski ps. „Motek”:

„26 sierpnia miała nastąpić ewakuacja do Śródmieścia Komendy Głównej Armii Krajowej, która znajdowała się na Starym Mieście. Ewakuacja mogła być przeprowadzona jedynie kanałami. Jednakże zostały spiętrzone przez Niemców ścieki przez wybudowanie zapory. Ta zapora uniemożliwiała Komendzie Głównej w planowanym terminie opuszczenie Starego Miasta. Zbudowana była z szyn stalowych i przyciętych do kształtu kanałów desek, na które narzucono jeszcze worki z piaskiem”.

Z tych powodów w nocy 25 sierpnia akowcy wysadzili zaporę i po odwodnieniu kanałów rozpoczęli przemarsz, który zakończył się ok. 5.00 rano następnego dnia. Ewakuacje prowadzono do 2 września 1944 r. Do Śródmieścia przedostało się łącznie ok. 4,5 tys. powstańców.